وقایع سرنوشت‌ساز اخیر عراق، به ویژه تدوین قانون اساسی این کشور که بی‌تردید بر روی تمام کشورهای منطقه تأثیر‌گذار خواهد بود و نیز تحرکات چند ماه اخیر دشمنان ایران علیه تمامیت ارضی ایران، به ویژه در خلیج همیشه فارس، فرصت‌هایی است که لزوم توجه بیش از پیش سیاستگذاران، رسانه‌های گروهی و مردم ایران را نسبت به پیشینه روابط ایران و دولت‌های عربی نمایان می‌سازد.
23 مرداد ماه، سالگرد دو رویداد مهم در تاریخ روابط ایران و دولت‌های عربی بوده است. 23 مرداد 1350، جدایی نافرجام بحرین از ایران و 23 مرداد 1369، اعلام مجدد پایبندی عراق به قرارداد مرزی 1975 الجزایر توسط صدام حسین، رئیس‌جمهور وقت عراق.
در سالی که به نام سال همبستگی ملی ایرانیان نامیده شده است، کشورهای عربی حملات خود را علیه منافع ملی و تمامیت ارضی ایرانیان، شدت بخشیده‌اند؛ مسئله‌ای که متأسفانه حساسیت لازم رسانه‌های گروهی و وسایل ارتباط جمعی ایران را برنیانگیخته است.
نقش عملکرد شبکه «الجزیره» ـ که تحت حمایت دولت قطر است ـ در واقعه خوزستان آنچنان واضح بود که به واکنش مقامات ایرانی انجامید. هم زمان با این فتنه‌انگیزی، دولت امارات نیز با راه‌اندازی سایتی با عنوان تجاوزگرایانه (3emirates-islands.org.ae/maps.htm) با نمایش چند عکس به زعم خود از آنها با عنوان اسناد تاریخی تعلق جزیره سه‌گانه به امارات می‌کند. علاوه بر این نکته بسیار مهمی که در آن به چشم می‌خورد، ادعای جدید امارات مبنی بر اشغالی بودن جزیره «سیری» در خلیج فارس است!
بررسی عملکرد کشورهای عربی در دهه‌های گذشته و حتی پس از پیروزی انقلاب در ایران ثابت کرده است که روحیه نژادگرای کشورهای عرابی به مراتب از علاقه اسلامی این دولت‌ها در ارتباطشان با ایران تأثیر‌گزارتر بوده است.
جمهوری اسلامی، از آغاز تشکیل خود بزرگ‌ترین مسئله عرب یعنی فلسطین را به عنوان اصلی‌ترین دغدغه‌های ملت ایران مطرح کرد و این حسن نیت را تا بدانجا پیش برد که حمایت از فلسطین و قیام مبارزان آن را به عنوان یکی از اصول سیاست خارجه خود منظور نمود. در طول سال‌های پس از پیروزی انقلاب، این حمایت‌ها همواره به صورت‌های بودجه سالیانه ملی ایرانیان برای فلسطین نشان‌دهنده اوج انسان‌دوستی دولتمردان ایران بوده است، ولی آنچه تاکنون کمتر بدان توجه شده، واکنش‌های دولت‌های عربی و به ویژه دولت‌های به ظاهر دوست ایران بوده است که نسبت به منافع ملی و تمامیت ارضی ایران اسلامی، می‌نماید.
برخلاف انتظار و با تأسف، مشاهده می‌شود که تمامی بیانیه‌ها و اعلامیه‌هایی که توسط اعراب علیه تمامیت ارضی ایران در خلیج فارس، از جمله جزایر سه‌گانه و تغییر نام خلیج فارس و به عنوان جزایر سه‌گانه اشغالی در خلیج به اصطلاح عربی به امضا می‌رسد، نام کشورهای سوریه، لبنان و فلسطین هم مشاهده می‌شود، عملی نادرست که هیچ‌گاه از سوی ایرانیان مورد بازخواست قرار نگرفته است. با توجه به کم‌کاری رسانه‌های دولتی و خصوصی ایران نسبت به دغدغه‌های ملی ایرانیان و با توجه به نیاز نسل جوان، نگاهی اجمالی به ادعاهای عربی نسبت به تمامیت ارضی ایران بسیار به جا خواهد بود.
ادعاهای عربی به طور کلی شامل 5 بخش می‌باشد که عبارتند از:
1ـ ادعا بر عربی بودن و تغییر نام خلیج فارس،
2ـ ادعا نسبت به بحرین (که متأسفانه به انجام رسید)،
3ـ ادعا نسبت به جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک،
4ـ ادعا نسبت به حاکمیت کامل عراق بر اروندرود،
5ـ ادعا نسبت به تجزیه خوزستان به دلیل عرب بودن بخشی از ساکنانش.